سلام

هر كسي كاو باز ماند از اصل خويش بازجويد روزگار وصل خويش

دل كه از حريم كبريا به بند خاك افتاده باشد لحظه‏هايش همه لبريز مي‏شود از تشنگي پرواز. و تو اي ياسِ من، خاك بر تو عارض شده ورنه تو را چه به درگيري خاك تيره كه تو از افلاك نوري.

اما گر به شوق كعبه خواهي زد قدم سرزنشها گر ‏كند خار مغيلان غم مخور

از بس خوارهاي مغيلان سنگهاي گونه به گونه بر دلت خواهند زد تا تو را از ركاب رفتن به زير كشند.

و تو هماني كه بايد بايستي.

و اما رفتن؛ من چقدر در اين رفتن انديشيده‏ام!

... با خود مي‏گويم: آخر به كجا؟ شايد خدا بايد به سوي تو آيد.

كعبه در درون توست، مگر قلب آدمي! حرم الله نيست.

و من سالهاست كه دلم سياه پوش فراق است!

من تمناي آيينه شدن دارم! مگر نشنيده‏اي:

آيينه شو جمال پري طلعتان طلب جاروب كن خانه و آنگه ميهمان طلب.

چه خوش است اول خدا به كعبه تو آيد، آنگاه تو به كعبه او روي!

من آرزومند همين.