با نام آنكه يادش آرامبخش دلهاست.
همسر عزيزم، من هميشه تو را و غمها و شاديهايت را درك ميكنم.
من تو را باور دارم. تو را كه ريحانهي خانهي مني
خاطر تخت كه در خواب پريشان مني!
اي همراه و همراز من، شانههايم نثار عروج توست و تمام خيال من پروازت. و همين اندشه است كه تمناي همراهي تو با نامهي معشوق را دارد.
چه خوش قريني گزيدهاي، بهتر ز من و ز ماسوا،
تو را به او ميسپارم و آرزومند قدومت به نهانخانهي اويم.
قرآن؛ همو كه قرينت؛ نگهدار و هاديت بادا
راستي يادت نرود تو هيچگاه تنها نيستي
قالَ عليُّ بنُ الحُسَينِ (ع): لَو ماتَ مَن بَينَ المَشرِقِ وش المَغرِبِ لَمَا استَوحَشتُ بَعدَ اَن يَکوُنَ القُرآنُ مَعي.«الکافي – ج 2- کتاب فضل قرآن»تا قرآن با من باشد، اگر همه مردم دنيا هم بميرند، من از تنهايي هراس و وحشتي نخواهم داشت.
