با یاد خدا

قطره های باران قصد قدم زدن به شیشه ی پنجره ی پاییزی قلبم را دارند

هوای دلم امشب اندکی بارانی است

آه...هوای امشب چون هوای عاشقانه ی دیروز بلند بلند گریستن را آهنگ شبانه ی لالایی خود ساخته است

و چه شاعرانه به رازو نیاز با معبود تنهای شب فریاد می زند این هوای بی هوایی ...............

باران می بارد و دلم را غمی عجیب فرا گرفته است

گویی دلم به غمکده ایستکه قطره های مذاب قلبم در این مهر پاییزی برای تعلیم عشق آنجا میروند

آه....آه

دلم تنگ شده است .خدایا در این پاییز سرد

                                         در این شب پر از اندوه ودرد

چه کسی اشک های سرد تر از سرد آه غربت را پاک می کند ...................

آه خدای من.....................

من کجا و دوری از مدرسه کجا؟

خدایا......

به راستی کدامین گناه مرا از او رهانیده است

      و کدامین آتش است که مرا دردرد دوری آن می سوزاند

...

آری!!!

                  این را مدت هاست دانسته ام         گناه بزرگ شدن

    من زمان را متوقف خواهم کرد

                                  قول میدهم

                                فقط بگذارید تا من نسوزم

                              قول میدهم دیگر بزرگ نشوم

                          فقط او را از من نگیرید ....مدرسه را !!!!!!

دلم برای خندیدن های بی موقع آه سر داده است

دلم برای درخت تنهایم تنگ شده است    آه خدا             پنجره

دلم برای قاب پنجره که هر صبح دلداریش میدادم و اشک هایش را پاک میکردم

تا سرخی طلوع را با او به نظاره بنشینم پرواز میکند......آه از غریبی

دلم برای روزهایی که از دست دادم و مدرسه را به بهای قطره ای خواب کودکانه فروختم می لرزد ..

آه .....که من چه کودک بودم

                                          و

                                                     چه نافهم...

آه خدای من !!!!از این پس چه کسی مرهم زخم های تخته سیاه می شود و چه کسی شاعرانه ی خود را بر

 سبد قلب تختخ سیاه می نگارد...........

خدایا دلم میخواهد خود را به زمان بسپرم تا مرا به عقب بکشد

تا فقط یک روز

                فقط یک روز

         یک روز

بتوانم درد بی او بودن را برایش معنا کنم

کاش از جا پای او عکسی بر دیواره ی قلبم حکاکی نمی کردم

....کاش ......

کاش مدرسه را فراموش میکردم تا آه شبانگاهم از درد فراق تنها یار

کودکیم نباشد

مهر امسال دستان مدرسه نبود که دستان سردم را بگیرد و تن داغم را در آغوش کشد

امسال مدرسه نبود که به من بخندد دنبال من بدود و برگ های پاییزی را به من هدیه دهد

مهر امسال این تنهایی بود که بی معنی ترین واژه ها را برایم معنا کرد نه مدرسه ....

مهر امسال این اشک بود که همدم کاغذ سفیدم گشت نه خود نویس مشکی

مهر امسال کنج دیوار بود که تکیه گاه غربت من بود نه سکوی کنار پنجره ی کلاس درس که سرم را بر

 شا نه اش بگزارم

مهر امسال من بی او بودم

                            بی مدرسه !!!!!!!!

مهر 83