با یاد خدا
غروب جمعه گذشت و جمعه ها همین طور پشت سر هم می گذرد و پا در جا پای جمعه ی
قبل مسیر طاقت فرسای زندگی را می گذراند و من با کوله باری از خستگی با جمعه ها و
روزها همسفرم ......آه خدای من .......دلم همراز میخواهد...!!!ولی نمیتوانم چون گذشته
های دور نی لبک چوبی ام را همراز بدانم
...خدایا می خواهم درد دل بگویم و لی این بار نمی خواهم با قطره قطره اشک های خون آلود
قلمم هم صدا شوم
......خدایا به فریاد خاموش برگ های خشک که زیر پای عابر پا برهنه خرد می شود نمی
اندیشم ...خدایا به قطره ی بلورین اشک که از چشمهای پاییزس ام فرو میریزد نمی اندیشم
... خدایا من دیگر به صدای کلمات که بر جاده ی کاغذ مرا صدا می زنند که بنگارم برای تک
غریبه ی چشمانم گوش نمی دهم .....خدایا !من.......من......من به تو می اندیشم .......به
تو.........خدایا هوای پاییزی مژگانم به دلداری تو نیازمند است ...خدایا دلم این بار جمله ای
بیش برای نوشتن بر برگ های زرد مرطوب پاییزی ندارد و سر انگشتانم اجازه ی گرفتن
قلم را به این امید به دستان یخی ام داده اند که فقط از تو بگویم خدا ی من ....خدای من تنها
صدایی که از آشیانه ی خونی و خاکی تنهاییم می شنوم تو هستی و خدای من فریاد من این
است که
خدای من تو راخواهانم
و اینک در شبا نه ی تنهاییم به تو می اندیشم به تو میگریم به تو میرسم به بخشودگی تو
و به سرو عاشق پاییزه ی تو
که
تو
لطیفی به اندازه ی لطف.....!!!!!!!!