با یاد تک و تنها

السلام علیک یا ابا صالح المهدی ادرکنی

 دوباره جمعه ای دیگر   ,دوباره صدای پای غروب جمعه رهگذر منتظر را می نگرد

 و صدا می زند من آمدم و تو نیامدی مهدی جان..

آه که غروب های بی کسی چه درد آور است ..

مهدی جان گل برگ های پرپر شده ی یاس عطر آگینم چون غروب ارغوانی گشته است

و دل خسته از انتظار...

آه که هق هق گریه های زخم های دلتنگی ام حاکی از نیامدن توست ...

مهدی جان کجاایی ؟ کجایی که غم را از چشمان من بربایی..

منتظرم مهدی من منتظر نگاه تو

.....

دل شکسته ای منتظر است مهدی جان

کاش توان نوشتن داشتم تا مینوشتم از زاری زخم های پینه بسته ام

کاش قدرت داشتم تا با دستان ناتوانم می نوشتم از اه دلواپسی ام

کاش ...

کاش میتوانستم بنویسم آنچه را که بر احساس کودکانه ام قدم گذارده است

دلم میخواهد پاک و بی ریا بنویسم دلم میخواهد فریاد بزنم

دلم میخواهد تکراری بنویسم

بنویسم از این همه درد و ناله

بنویسم از تکرار و از تکرار و تکرار

..........

کاش میشد ...!!

 با یاد خدا تنها رفیق من 

میخوام نا مه بنویسم و ناممو پست کنم به صندوق پستی تو

میخوام خودمم با نامم از خودم جدا بشم و به سوی تو بیام

به سوی کسی که واسه من دلواپسه

ولی

چشمای باروونیه خیابون اجازه نمیده تا من زیر بارون چشمای خودم از تو بنویسم

به تو بنویسم

میخوام نامم واسه تو مثل یه قصه بشه که وقتی میخوابی لالایی وقت خوابت بشه

میخوام تو نامم از خودم فرار کنم

 میخوام خودمو ترک کنم

میخوام دیوونگی خودمو با نامم بدم باد برات بیاره

خدایا کجایی...؟

من تو این خلوت جاده ها به بن بست رسیدم  ناممو چطوری شروع کنم ؟

آغاز نوشتن برام  خیلی دردناکه

خدایا  میخوام بهت بگم که اسیر مرداب چشمای خودم شدم

سرگردون و آواره تو غربت خودم

ولی خدا جونم

میخوام ازت که منو با غربت چشای خودت آشنا کنی

خدایا یادت باشه جواب ناممو بدی

خدایا همه ی وجودم تو حسرت دوری تو میسوزه

غم این که تو با من قهر باشی داغونم میکنه

خدایا به تو می اندیشم به من بیاندیش

خدایا دیووونتم دیوونم باش

نه خدا جونم .....فقط برام نامه بنویس  نه یه طومار فقط یه خط

برام بنویس که تو هم دلتنگ منی همین

"به یاد همان تنهای عالم "

هر آغازی زیباست ولی اینک این آغاز یادآورم میشود که همیشه تنهایم گرچه صدای نم نم باران گرمای

درونم را از خاطرم میبرد و صدایم میکن که در این اتاق پر رنگ تنها نیستم ولی لینک اگر صدای پاییز رهایم

کند همیشه تنها خواهم ماند آه.

برگ ها خزان مرا تنها نگذارید که صدای نارنجی خزان همدرد آفتابی چشمانم است.

آفتابی چشمانم با بارانی گونه هایم در آمیخته ، من نمیدانم چقدر خوشحالم که دوباره چون گذشته رفیقی به نام کلاس درس

 یافته ام ولی غمگینم که دیوانه وار بر تخته سیاه نتوانم شعر عاشقی نگاشت .

آه چقدر آدمیان از هم دورند گرچه صدای مبهم آنها در گوشم نجوا می کند ولی هرگز آنها را ندیده ام کاش میشد برای همیشه این

 پنجره را گشود و هیچ گاه سرمای پاییزی را حس نکرد.

کاش میشد درخت گلابی اینجا بود تا برای او می نوشتم ولی اینک که هیچ کس نیست جز تنها رفیق لحظه های غربتم

"خود تنهایی" از چه بنویسم جز او....آه......

آه که آغاز این اتق سرد آغاز تنهاییم را یاد آورم میشود

نمیدانم از چه بگویم !!از کلاسی که بوی غربت میدهد؟!!!!

دلم برای کلاس آبی عاشقی تنگ شده است .کلاس اشک هایم آه که چه مهربان بود و چه همدرد.

چه صبح ها که چه عاشقانه با یاسی طلوع درددل میگفتم و نارنجی خزان را می گریستم  آه که چه روزهایی بود

 کودکی و کلاس کودکی .......

اینک جاده های خیس پاییزی تمنای مرا دارند و من بی آنکه به آنها بیاندیشم به جاده های خاکی و گلی

راه کودکی ام می اندیشم که چه مادرانه اشک هایم را از صورتم می زدود آه........کودکی......

دیگر بر نخواهی گشت....تو رفته ای برای ابد...تو رفته ای به سوی ابد......تو رفته ای تا ابد...

ومرا با خود نبرده ای آه کودکی چرا از من فاصله گرفتی مگر نمیدانستی که من بی تو میمیرم کودکی

حالا من با بغض هایی که از کودکی تا به حال قلبم را به درد آورده چه کنم ؟!!!

کودکی تو چقدر بی رحمی ..!!..چرا رفتی و بزرگ شدن را برایم بلا ساختی...؟؟

آه

من بزرگ شده ام و چه گناه بزرگی است این بزرگ شدن و چه جرم سنگینی است دوری از کودکی.....

"با یاد تک خدای آشیانه ام"

به نام خدای دلتنگ

دلمگرفته استنمیدانمچرا اینروزگاران سپرینمی شود

نمیدانم

دلم برایدفترممی سوزدبرایبی کسی دفترم

که به سراغش نمی روم مگر به هنگام دلتنگی ام

نمیدانم تا کی دفتر دلتنگی ام باز میماند

نمیدانم

و

و

آه ...آه شعر بیچاره ی من تو نیز هنوز به درک عظمت درد من نرسیده ای

که اگر میتوانستی به سوزناکی دردم فریاد را بر کاغذ آه میکردی

آه .....دفتر بیچاره ی من تو نیز نمیدانی که من چقدر دلتنگم

که اگر میدانستیبه جای نگریستن به رد پای دردم آهنگ غم انگیز قلمم را می شنیدی

آه .....آه قلم آواره ام تو فقط مرا درک میکنی

تو فقط غبار دردم را که بر دستان معصوم ام نشسته است را میفهمی

آه ...قلم من چرا نمی نویسی از دردناکی سرنوشت من

آهدل من گریه نکن

فریاد بی صدا تو بی صدا

عاشقی را ناله

دنیا را وداع

غم را ستایش

زخم را مرهم

و

درد راپنهان

دار

و در ورای همه ی اینها چشم بیچاره ی من آه را با اشک هایت بیارای

تا غریبه ای غریبه تر بماند

بهیادبا اواندیشیدن

چه شب هایی است شب های بی تو بودن

و

چه روزگاریست بی تو سپری شدن

و

عجب دنیای محزونی است بی تو اندیشیدن

و اکنون در این تاریکی من چون کودکی نابینا ترسانم از تکرار مفاهیم چون پاییز های متمادی...

فصل برگ ریزان است و من از خرد شدن برگ های خشک احساسم گریزانم

و در شبه جزیره ی تنهاییم فریادی مبهم را جستجو می کنم

....آه...

آه که پاییز چه دیر سپری می شود و غم ها چه دیر به پایان می رسد

و من غوطه ور در شن ها ی ساحل دریایی این شبه جزیره ی ناآرام جز تاریکی هیچ نمی بینم

ولی میکوشم تا چشمان نابینایم را با برگ های پاییزی اندوهم آشنا سازم تا بتوانم هر آنچه در آبی دنیا 

                                                            می  زید را ببینم

ولی...........من...................

چشمانم را می فشارم تا مبادا اشک غریبه ی آسمانم را پیش رویم تا ر سازد و مرا با غربت او نا آشناتر

چشمانم را می فشارم تا مبادا خون چشمانم ساحل آشیانه ام را ویران سازد

واینک چون روزگاران غریب پیشین

چشمانم را با دستان سستم می فشارم تا برای همگان غریبه ای بیش نباشم

با یاد خدا

به نام مدرسه

امروز میخوام فقط از مدرسه بگم دلم میخواد مدتی از ادبیات فاصله بگیرم و راحت تر از مدرسه بگم شاید شما از دست منی که همش دارم این روزا در مورد مدرسه می نویسم خسته بشید ولی مطمئنم شما هم مدرسه رو دوست داشتید

ولی نه به اندازه ی من ....من عاشق مدرسه بودم ..یعنی الآن حس میکنم که عاشق مدرسه بودم .......................................یادش به خبر...............هیچ وقت قدرشو ندونستم یاد سال پیش دانشگاهیمون به خیر چقدر معلما رو اذیت کردیم همیشه خانم گوهری میگفت هر کی درس و نمیفهمه از کلاس بره بیرون ما هم با مرجان و بچه ها می رفتیم بیرون و تو حیاط حرف میزدیم و الاکلنگ بازی میکردیم ..یادش بخیر یه بار وسایل سالاد الویه آوردیم با یه بد بختی زنگ گوهری سیب زمینی ها و خیار شور و سسو ...رو از کلاس اوووردیم بیروون و کلی خندیدیم و خوردیم...یادش بخیر چقدر شکمو بودیم...میرفتیم با زهرا پشت حیاط مدرسه قایم میشدیم و ساندویچ میخوردیم تا بقیه نیان ازمون بگیرن واااااااااااای

یاد ش بخیر یه بار همه ریختن سرمونو ساندویچمونو بگیرن ولی ما ندادیم و کلی هم خندیدیم.....یاد زنگ خانم سلیمانی بخیر به من میگفت خانم شما تمرین دیفرانسیل می نویسی یا خطاطی میکنی!!!آه خدا که اون روزا هیچ وقت بر نمی گرده .....یادش بخیر با فهامه شعر میگفتیم و خودمونم نقدو ویرایش میکردیم اونم

زنگ شیمی.......یاد گریه ها مون با زهرا بخیر......یادش بخیر از تو کیف سپیده یواشکی پول برداشتیم ورفتیم چیپس و ساندویچ خریدیم بعد چند روز عذاب وجدان گرفتیم و با زهرا رفتیم به سپیده گفتیم ما رو ببخش ............همیشه صبحها من دیر میرفتم سر قرار با ارمغان اون بیچاره عصبانی میشد و میومد دم در خونمون من و از خواب بیدار میکرد میگفت بیا بریم مدرسه ............آه............یاد شعرایی که با فهامه و بچه ها پای تخته می نوشتیم بخیر

برای چشم خاموشت بمیرم

وای خدا هیچ وقت مدرسه یادم نمیره یادش بخیر با مرجان کلاس افضل و دودر کردیم بعد جلسه ی بعد مجبور شدیم بریم پیش زارع و کلی دوووروووغ ببافیم ............یادش بخیر افضل معلم بدی بود یه بار همه ی بچه ها قرار گذاشتیم سر کلاسش نرفتیم اونم قهر کرد دیگه نیومد ما خوشحال شدیم و گفتیم کاش زودتر این کارو میکردیم ....................وای خدا .....................گریه های فهامه رو یادم نمیره .............یادش بخیر با فهیمه میرفتیم کتابخونه درس بخونیم من شبا 12 به بعد شعر می نوشتم اونم میخوابید .....من هیچی رو یادم نمیره .....یاد شعرایی که واسه اتاق محدثه می نوشتم به خیر .یاد داد هایی که سرش میکشیدم...یاد سبزی خوردنامون بخیر.وای خدا مگه میشه آدم یاد این همه خاطره بیافته و گریه نکنه تازه اینا همه سال پیش دانشگاهی بود ............یاد سال سوم خانم قربانیانبخیر به من می گفت خانم چرا تمرین های هندستو ننوشتی بعد من میگفتم خانم اینا در حد ما نیست .......میگفت یاس یا حرف نمیزنه یا اگه میزنه جمله ی تاریخی میگه .

یادش بخیر موقع امتحان نهایی سال سوم همش با زهرا دودر بودیم آخ خدا ...

سال دوم که بد ترین سال زندگیم بود ولی بازم کلی ازش خاطره ی خوب دارم

یادش بخیر سارا رو چقدر دوسش داشتیم یاد راه مدرسه که با زهرا می رفتیم به خیر..............وای بوی درختا رو هنوز حس میکنم .................وااااااااای سال اول و هیچ وقت یادم نمیره من عضو شورای مدرسه شده بودم و سرم حسابی شلوغ بود یاد فاطمه بخیر امسال شنیدم مامانش مرده یه شعر واسه مامانش گفتم که هنوز نمیدونه.....یادش بخیر زهرا چقدر گریه کرد می خواستم من برم یه مدرسه دیگه ..........آخ خدا چقدر خانم اویس قرنی رو دوست داشتم عاشقش بودم دعا میکردم همیشه بیاد مدرسه ....یاد خانم موسوی هم بخیر .......دوره ی راهنمایی

یاد شعرایی که با منصوره می نوشتیم بخیر یاد یادگاریهامون ....یاد تبریکامون به خاطر رسیدن به بلوغ .....چه دورانی بود خیلی بچه بودیم ....یعنی الآن منصوره چه شکلی شده اونو زود از دست دادم رفت مشهد .......یاد زیبا و مرضیه بخیر چقدر دوسشون داشتم همیشه مرضیه میومد معدل منو قبل گرفتن کارنامه حساب میکرد ببینه من شاگرد دوم میشم یا خودش .............یاد پنجم دبستان بخیر خانم

معلممون گفت یاس هر وقت نویسنده شدی برام نامه بنویس......یادش بخیر تو مدرسه قطار بازی میکردیم ووووووااااااای خدا فکر میکردیم بزرگ مدرسه ایم

یاد اول دبستان خانم نوریبخیر روز آخر مدرسه چقدر گریه کردیم همش آرزو میکردم کاش رد بشم دوباره اول و بخونم یاد مهدیه السادات بخیر زنگ علوم مونده بودیم شکر اون شکریه که خوردنیه   shekar یا اون شکر که معنی تشکره shokr

آخ که چقدر بزرگ شدیم ...............................................................

آه که مدرسه هیچ وقت بر نمی گرده